οι περισσότερο σταράτες κουβέντες

Μπάστας Χάρης

οι περισσότερο σταράτες κουβέντες ...τα περισσότερο λεβέντικα λόγια από μια ανάρτηση της αξιόλογης φίλη μου Akribh-Basilikh Di

«Είμαι πλέον και επισήμως εξοργισμένη! Απευθύνομαι σε όλους εκείνους που ζουν εδώ και “ντρέπονται που είναι Έλληνες” και σε εκείνους που ζουν έξω και “ντρέπονται που είναι Έλληνες”. Επίσης απευθύνομαι, από αυτόν τον ελεύθερο χώρο, σε εκείνους που φοβούνται για τα μελλούμενα.
Μέχρις εδώ! Όποιος ντρέπεται που είναι Έλλην ας, κατάθεση διαβατηρίου, ταυτότητας, ασφαλιστικών βιβλιαρίων και λοιπών εγγράφων της Ελληνικής Δημοκρατίας και να μας αδειάσει την γωνιά, πάραυτα.

Υπογραφή υπεύθυνης δήλωσης, ότι αποποιείται του “Ελληνισμού” του και όλα όσα έχουν να κάνουν με τον Άγιο τούτο τόπο και γρήγορα, έξω μαζί με τους ομοίους του. Καιρός να μετρηθούμε επιτέλους και να δούμε πόσοι δεν “ντρέπονται”. Μην συγχέετε τα χάλια του κράτους με την πατρίδα μου. Κατανοητόν; Αν θέλετε για κάτι να ντρέπεστε, να ντρέπεστε για τα χάλια σας, κυρίες και κύριοι.
Εγώ ούτε ντρέπομαι, ούτε φοβάμαι. Κανέναν και τίποτα. Ούτε τον Θεό φοβάμαι.
Τον σέβομαι αλλά δεν τον φοβάμαι, γιατί χωρίς εμένα και την Αγία Γλώσσα μου, θα τον λάτρευαν ακόμα, σε σκηνές, στην έρημο, γιδοβοσκοί. Χωρίς να θέλω να γίνω βλάσφημος, ακόμα και Εκείνος μου χρωστάει. Πολλά…
Περνάμε δύσκολους καιρούς και πολλοί φοβούνται για τα μελλούμενα. Εμείς τα φέραμε σε αυτό το σημείο, εμείς και θα τα διορθώσουμε. Πάλι. 

Ερώτηση: πότε ο Άγιος τούτος Τόπος, η πατρίδα μας, πέρασε εύκολους καιρούς; Μιά ζωή μέσα στην πίεση και στην θυσία ζούμε. Όσο υπάρχει ακόμα και ένας Έλληνας, όσο ζει και αναπνέει ένας Έλληνας, ακόμα και αν βρίσκεται στις εσχατιές του πλανήτη τούτου, εγώ δεν φοβάμαι. Ο χρόνος μας εδώ, στον γαλάζιο τόπο, στην μέση του πουθενά, δεν τελείωσε.
Ποτέ δεν κατάφεραν να μας εξαφανίσουν και ποτέ δεν θα τα καταφέρουν! Προσπαθούν, αλλά την χάρη δεν θα τους την κάνουμε.
Και σίγουρα δεν θα τα καταφέρει ο κάθε“μικρός” και οι συνοδοιπόροι του…
Θα μας δυσκολέψουν, θα μας ταλαιπωρήσουν, θα αφήσουν συντρίμμια στο διάβα τους, θα πονέσουμε, θα κλάψουμε, θα ματώσουμε, όπως κάνουμε από την αρχή των αιώνων, σε αυτά τα άγια χώματα, αλλά αυτοί θα φύγουν, αργά ή γρήγορα και εμείς θα είμαστε ακόμη εδώ!
Μίλησε το συνονθύλευμα λιπώδη ιστού, ότι πρέπει να φύγουμε από το “Δίκαιο του αίματος’. Θα του πω, ότι αυτό το Δίκαιο, είναι το μόνο που αναγνωρίζουμε! Το μόνο που έχει αξία για εμάς! Το Δίκαιο του αίματος, των παππούδων μας και των προ παππούδων μας. Των ωκεανών του αίματος, που έχουν ποτίσει, απ’ άκρη σ’ άκρη, τα άγια χώματα, που εκείνος και οι όμοιοι του σήμερα μολύνουν.
Εκείνοι πρέπει να μας φοβούνται. Μικρός ο χρόνος ζωής τους. Προδότες μας ταλαιπωρούσαν πάντα. Οι αγώνες, όμως των προγόνων μας και αν χρειαστεί και οι δικοί μας, τα μιάσματα τα ξέπλεναν. Με αίμα, κόπο, δάκρυα και ιδρώτα.
Δεν είμαστε έθνος ανάδελφον, είμαστε έθνος ...

 

* οι υπογραμμίσεις έγιναν μετά την μεταφορά στη σελίδα μας.