Φεύγω, αποφεύγω ή ξεφεύγω;
15/09/2012
Photo: Gianfranco Liccardo
Εγώ από τη μία, οι «τάσεις φυγής μου» από την άλλη. Ανάμεσά μας, μόνο ένα τάβλι. Ξύλινο. «Πόρτες ή πλακωτό;», ρωτάω. «Φεύγα», μου απαντάνε κοφτά. Ο «αντίπαλός» μου σε αυτό το παιχνίδι, βλέπετε, δε σκοπεύει να μου χαριστεί. Αμείλικτος, με κοιτάει σαδιστικά στα μάτια. Ακουμπάει αργά αργά την πλάτη του στην καρέκλα και περιμένει στωικά την επόμενη κίνησή μου. Εκείνος δε βιάζεται, έχει χρόνο. Εγώ έχω μείνει να κοιτάω την κλεψύδρα με απόγνωση.
Φεύγω. Πώς; Μένω. Πού;
Δεν λιποτάχτησα ποτέ μέχρι σήμερα. Εδώ, να πληρώσω τους φόρους μου. Εδώ, να τιμήσω την χώρα μου. Εδώ, να την υποστηρίξω όταν κάποιοι τόλμησαν να την κακολογήσουν. Εδώ! Και τώρα αυτή η χώρα με στέλνει αλλού. Με το «έτσι θέλω». Με αναγκάζει σε φυγή σήμερα, για να με κατηγορήσει αύριο ότι στα δύσκολα την εγκατέλειψα. Με προτρέπει σε φευγάλα σήμερα, για να ζητήσει αύριο τα ρέστα από τον «απλήρωτο λογαριασμό» της.
Φεύγω. Πώς; Μένω. Πού;
Να φύγω. Να μαζέψω τα μπογαλάκια μου, να ρίξω πίσω μου μια φευγαλέα ματιά και ας έρθει η Ελλάδα, η ίδια, αυτοπροσώπως, να με φυγαδεύσει. Και θα έρθει εκείνη η μέρα –ακούστε που σας λέω- που θα με χρειαστεί και πάλι πίσω, θα τρέξει να με προλάβει μα τζάμπα ο κόπος: Θα είμαι πια φευγάτη. Γιατί; Επειδή «φευγάτη» ήμουν πάντα. «Φευγάτη», όπως λέμε εκτός πραγματικότητας. «Φευγάτη», όπως λέμε εκτός αυτής της πραγματικότητας. Της δικής τους. Με τους ανέργους στις ουρές του ΟΑΕΔ, με τους καρκινοπαθείς χωρίς τα φάρμακά τους, με τους συνταξιούχους να μαζεύουν τρόφιμα από τα σκουπίδια και με τα παιδιά στο σχολείο να λιποθυμάνε από τον υποσιτισμό.
Φυγάς, λοιπόν. Φυγάς από την ίδια μου τη χώρα. Κι όταν θα δω την Ελλάδα να με πλησιάζει, θα αλλάξω δρόμο, μήπως και καταφέρω να την αποφύγω. Όπως απέφυγε κι εκείνη εμένα κάπως, κάπου, κάποτε. Θα την αποφύγω αλλά δεν θα της ξεφύγω. Θα την προσπεράσω αλλά δεν θα την ξεπεράσω.
Η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει και ο «αντίπαλός» μου παίρνει ξανά θέση ετοιμότητας, έτοιμος να με δικάσει. Θέλω να φυγοδικήσω αλλά αυτή η επιλογή δεν είναι ανάμεσα στις εναλλακτικές μου. Κλείνω το τάβλι και το «φεύγα» τελειώνει απρόσμενα. Άδοξα. Χωρίς νικητή. Δίχως ηττημένο. Αυτός που φεύγει δεν νικά. Αυτός που μένει;
Μεγαλώνουμε με δυσκολίες, σπουδάζουμε με θυσίες και φεύγουμε στο εξωτερικό με σπασμένα φτερά. Την ίδια ώρα που οι κάθε λογής Κασιδιάρηδες πουλάνε αντριλίκι στα τηλεοπτικά παράθυρα, την ίδια περίοδο που η Τρόικα αλωνίζει ανεξέλεγκτα στα σοκάκια μου, την ίδια χρονιά που είχα σημειώσει ως deadline στο ημερολόγιο μου -όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο- ότι θα είχα καταφέρει να έχω μια δουλειά με προοπτικές, με ικανοποιητικό μισθό, αντίστοιχο της εργασίας μου και μια ολόκληρη ζωή μπροστά μου να την ζήσω όπως μου αξίζει.
Φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμμια. Κυριολεκτικά. Κι όμως, είμαι ακόμα εδώ…
*Η Βίλυ Αργυρούδη είναι κοινωνιολόγος.
Φεύγω. Πώς; Μένω. Πού;
Δεν λιποτάχτησα ποτέ μέχρι σήμερα. Εδώ, να πληρώσω τους φόρους μου. Εδώ, να τιμήσω την χώρα μου. Εδώ, να την υποστηρίξω όταν κάποιοι τόλμησαν να την κακολογήσουν. Εδώ! Και τώρα αυτή η χώρα με στέλνει αλλού. Με το «έτσι θέλω». Με αναγκάζει σε φυγή σήμερα, για να με κατηγορήσει αύριο ότι στα δύσκολα την εγκατέλειψα. Με προτρέπει σε φευγάλα σήμερα, για να ζητήσει αύριο τα ρέστα από τον «απλήρωτο λογαριασμό» της.
Φεύγω. Πώς; Μένω. Πού;
Να φύγω. Να μαζέψω τα μπογαλάκια μου, να ρίξω πίσω μου μια φευγαλέα ματιά και ας έρθει η Ελλάδα, η ίδια, αυτοπροσώπως, να με φυγαδεύσει. Και θα έρθει εκείνη η μέρα –ακούστε που σας λέω- που θα με χρειαστεί και πάλι πίσω, θα τρέξει να με προλάβει μα τζάμπα ο κόπος: Θα είμαι πια φευγάτη. Γιατί; Επειδή «φευγάτη» ήμουν πάντα. «Φευγάτη», όπως λέμε εκτός πραγματικότητας. «Φευγάτη», όπως λέμε εκτός αυτής της πραγματικότητας. Της δικής τους. Με τους ανέργους στις ουρές του ΟΑΕΔ, με τους καρκινοπαθείς χωρίς τα φάρμακά τους, με τους συνταξιούχους να μαζεύουν τρόφιμα από τα σκουπίδια και με τα παιδιά στο σχολείο να λιποθυμάνε από τον υποσιτισμό.
Φυγάς, λοιπόν. Φυγάς από την ίδια μου τη χώρα. Κι όταν θα δω την Ελλάδα να με πλησιάζει, θα αλλάξω δρόμο, μήπως και καταφέρω να την αποφύγω. Όπως απέφυγε κι εκείνη εμένα κάπως, κάπου, κάποτε. Θα την αποφύγω αλλά δεν θα της ξεφύγω. Θα την προσπεράσω αλλά δεν θα την ξεπεράσω.
Η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει και ο «αντίπαλός» μου παίρνει ξανά θέση ετοιμότητας, έτοιμος να με δικάσει. Θέλω να φυγοδικήσω αλλά αυτή η επιλογή δεν είναι ανάμεσα στις εναλλακτικές μου. Κλείνω το τάβλι και το «φεύγα» τελειώνει απρόσμενα. Άδοξα. Χωρίς νικητή. Δίχως ηττημένο. Αυτός που φεύγει δεν νικά. Αυτός που μένει;
Μεγαλώνουμε με δυσκολίες, σπουδάζουμε με θυσίες και φεύγουμε στο εξωτερικό με σπασμένα φτερά. Την ίδια ώρα που οι κάθε λογής Κασιδιάρηδες πουλάνε αντριλίκι στα τηλεοπτικά παράθυρα, την ίδια περίοδο που η Τρόικα αλωνίζει ανεξέλεγκτα στα σοκάκια μου, την ίδια χρονιά που είχα σημειώσει ως deadline στο ημερολόγιο μου -όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο- ότι θα είχα καταφέρει να έχω μια δουλειά με προοπτικές, με ικανοποιητικό μισθό, αντίστοιχο της εργασίας μου και μια ολόκληρη ζωή μπροστά μου να την ζήσω όπως μου αξίζει.
Φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμμια. Κυριολεκτικά. Κι όμως, είμαι ακόμα εδώ…
*Η Βίλυ Αργυρούδη είναι κοινωνιολόγος.
