30/07/2012
Photo: flubberwinkle/Flickr
Παρασκευή απόγευμα. Βόλτα στα μαγαζιά. Εκπτώσεις. Λάθος. Όχι εκπτώσεις. Ξεπούλημα. Κάτω από το κόστος. Έλα, κόσμε, πάρε. Κι όμως… Ο κόσμος δεν θα πάρει. Δεν μπορεί, δεν έχει όρεξη, τι να πρωτοπάρει, πού να πρωτοδώσει τον οβολό του; Και ο καταστηματάρχης ξανά-μανά με άδεια χέρια, με άδεια τσέπη, με άδεια ταμεία.
Άτιμο πράγμα οι εκπτώσεις! Γεμίζουν εμπόρους και καταναλωτές με προσδοκίες, καταλήγοντας να απογοητεύουν και τους δυο, μετά τη λήξη τους. Όπως συμβαίνει, αν το καλοσκεφτούμε, και με τις εκπτώσεις που κάνουμε καθημερινά στις ζωές μας…
Όταν ήμουν μικρή, έκανα μεγαλεπήβολα όνειρα. Όταν θα μεγάλωνα, θα γινόμουν μια τρανή δημοσιογράφος και ταυτόχρονα θα έφτιαχνα μια ευτυχισμένη οικογένεια με τρία (τουλάχιστον) παιδιά. Θα είχαμε έναν τεράστιο κήπο για να παίζουν και ένα σπίτι μπροστά στη θάλασσα για τις μικρές μας αποδράσεις. Θα φορτώναμε το υπερπολυτελές αμάξι μας και βουρ στον μικρό μας παράδεισο. Τα βράδια θα μαζευόμασταν στο μπαλκόνι με καλούς φίλους, θα πίναμε κρασί υπό το φως των κεριών και αφού τα παιδιά θα κοιμόντουσαν και οι φίλοι θα επέστεφαν στους δικούς τους μικρούς παραδείσους, θα κάναμε βόλτα με τον άνδρα μου στην ακροθαλασσιά, ανταλλάσοντας για ακόμα ένα βράδυ όρκους αιώνιας αγάπης.
Στοπ και πάμε πάλι από την αρχή: Όταν ήμουν μικρή, είχα πάρει αγκαλιά το ροζ συννεφάκι μου και αρμένιζα. Η ζωή, όμως, με δίδαξε από νωρίς ότι είμαι υποχρεωμένη να κάνω ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ αν θέλω να επιβιώσω, να βάζω νερό στο κρασί μου, να κατεβάζω τον πήχη μου, μήπως και κάποια μέρα καταφέρω να τον πλησιάσω…
Έτσι, κι εγώ, κι εσύ, μάθαμε να κάνουμε εκπτώσεις. Όχι εκπτώσεις. Ξεπούλημα. Κάτω από το κόστος. Έλα, κόσμε, πάρε. Και όχι δύο φορές τον χρόνο. Όλο τον χρόνο.
Η καριέρα πήγε «περίπατο» και συμβιβάστηκα με τη θέση της γραμματέως. Η οικογένεια με τα τρία (τουλάχιστον) παιδιά φαντάζει όνειρο απατηλό. Ένα παιδί, γερό και τυχερό, μωρέ, και έχει ο Θεός… Ο κήπος εξαφανίστηκε από το ροζ σύννεφο και ο μικρός παράδεισος στο παραθαλάσσιο σπίτι μας βούλιαξε στην γκρι μας, μουντή καθημερινότητα. Δόξα σοι, να πούμε, αν καταφέρουμε να νοικιάζουμε ένα δυάρι με κάνα μπαλκόνι να απλώνουμε τα ρούχα μας. Όσο για τους όρκους αιώνιας αγάπης και τις ρομαντικές βόλτες στην ακροθαλασσιά, ούτε λόγος. Τον σταυρό σου να κάνεις αν βρεις κάποιον να σου είναι πιστός, να μην είναι τζογαδόρος και να σε βοηθάει με το παιδί. Ξεπούλημα; Και παρά τις εκπτώσεις, και παρά τις θυσίες, το «μαγαζί» εξακολουθεί να είναι άδειο.
Και κάθε φορά που περνάνε από το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις είναι λες και με πιάνει ένας πόνος, ένας πόνος οξύς. Δεν πονάω γιατί έχασα κάτι. Πώς μπορείς να χάσεις αυτό που ποτέ δεν είχες; Πονάω γιατί όταν ήμουν μικρή φαντάστηκα πως θα έρθει η μέρα να αποκτήσω κάτι, αλλά κάποια στιγμή με προσγείωσαν και συνειδητοποίησα πώς αυτό που ονειρεύτηκα δεν θα το έχω ποτέ τελικά. Ξέρετε γιατί νιώθω έκπτωτος άγγελος στον παράδεισο που μου έφτιαξα μικρή; Γιατί τελικά ήταν ψευδαίσθηση, ήταν όνειρο, κι αν εσείς θέλετε, πείτε το και φαντασίωση…
*Η Βίλυ Αργυρούδη είναι κοινωνιολόγος και γράφει εδώ.
Άτιμο πράγμα οι εκπτώσεις! Γεμίζουν εμπόρους και καταναλωτές με προσδοκίες, καταλήγοντας να απογοητεύουν και τους δυο, μετά τη λήξη τους. Όπως συμβαίνει, αν το καλοσκεφτούμε, και με τις εκπτώσεις που κάνουμε καθημερινά στις ζωές μας…
Όταν ήμουν μικρή, έκανα μεγαλεπήβολα όνειρα. Όταν θα μεγάλωνα, θα γινόμουν μια τρανή δημοσιογράφος και ταυτόχρονα θα έφτιαχνα μια ευτυχισμένη οικογένεια με τρία (τουλάχιστον) παιδιά. Θα είχαμε έναν τεράστιο κήπο για να παίζουν και ένα σπίτι μπροστά στη θάλασσα για τις μικρές μας αποδράσεις. Θα φορτώναμε το υπερπολυτελές αμάξι μας και βουρ στον μικρό μας παράδεισο. Τα βράδια θα μαζευόμασταν στο μπαλκόνι με καλούς φίλους, θα πίναμε κρασί υπό το φως των κεριών και αφού τα παιδιά θα κοιμόντουσαν και οι φίλοι θα επέστεφαν στους δικούς τους μικρούς παραδείσους, θα κάναμε βόλτα με τον άνδρα μου στην ακροθαλασσιά, ανταλλάσοντας για ακόμα ένα βράδυ όρκους αιώνιας αγάπης.
Στοπ και πάμε πάλι από την αρχή: Όταν ήμουν μικρή, είχα πάρει αγκαλιά το ροζ συννεφάκι μου και αρμένιζα. Η ζωή, όμως, με δίδαξε από νωρίς ότι είμαι υποχρεωμένη να κάνω ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ αν θέλω να επιβιώσω, να βάζω νερό στο κρασί μου, να κατεβάζω τον πήχη μου, μήπως και κάποια μέρα καταφέρω να τον πλησιάσω…
Έτσι, κι εγώ, κι εσύ, μάθαμε να κάνουμε εκπτώσεις. Όχι εκπτώσεις. Ξεπούλημα. Κάτω από το κόστος. Έλα, κόσμε, πάρε. Και όχι δύο φορές τον χρόνο. Όλο τον χρόνο.
Η καριέρα πήγε «περίπατο» και συμβιβάστηκα με τη θέση της γραμματέως. Η οικογένεια με τα τρία (τουλάχιστον) παιδιά φαντάζει όνειρο απατηλό. Ένα παιδί, γερό και τυχερό, μωρέ, και έχει ο Θεός… Ο κήπος εξαφανίστηκε από το ροζ σύννεφο και ο μικρός παράδεισος στο παραθαλάσσιο σπίτι μας βούλιαξε στην γκρι μας, μουντή καθημερινότητα. Δόξα σοι, να πούμε, αν καταφέρουμε να νοικιάζουμε ένα δυάρι με κάνα μπαλκόνι να απλώνουμε τα ρούχα μας. Όσο για τους όρκους αιώνιας αγάπης και τις ρομαντικές βόλτες στην ακροθαλασσιά, ούτε λόγος. Τον σταυρό σου να κάνεις αν βρεις κάποιον να σου είναι πιστός, να μην είναι τζογαδόρος και να σε βοηθάει με το παιδί. Ξεπούλημα; Και παρά τις εκπτώσεις, και παρά τις θυσίες, το «μαγαζί» εξακολουθεί να είναι άδειο.
Και κάθε φορά που περνάνε από το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις είναι λες και με πιάνει ένας πόνος, ένας πόνος οξύς. Δεν πονάω γιατί έχασα κάτι. Πώς μπορείς να χάσεις αυτό που ποτέ δεν είχες; Πονάω γιατί όταν ήμουν μικρή φαντάστηκα πως θα έρθει η μέρα να αποκτήσω κάτι, αλλά κάποια στιγμή με προσγείωσαν και συνειδητοποίησα πώς αυτό που ονειρεύτηκα δεν θα το έχω ποτέ τελικά. Ξέρετε γιατί νιώθω έκπτωτος άγγελος στον παράδεισο που μου έφτιαξα μικρή; Γιατί τελικά ήταν ψευδαίσθηση, ήταν όνειρο, κι αν εσείς θέλετε, πείτε το και φαντασίωση…
*Η Βίλυ Αργυρούδη είναι κοινωνιολόγος και γράφει εδώ.
